Prawda czasu: Dalsze perypetie młodego opozycjonisty, który skłonił do antysystemowego buntu urwisów z IV a – stowarzyszenia umarłych poetów z PRL; poruszyły nie tylko uczestników koszalińskich spotkań „Młodzi i film”. OSTATNI DZWONEK otrzymał od nich „Grand Prix – Wielki Jantar’ 89”. Nagrody współautorom scenariusza przyznały także redakcje  tygodników, wydawanych przez Federację Socjalistycznych Związków Młodzieży Polskiej („Razem”) i organu Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej („Walka Młodych”). Tak się porobiło!

Ćwierć wieku później. Licznik You Tube pokazuje 267 tysięcy wyświetleń; na Internetowych forach trwa niekończąca się dyskusja, film zbiera pochlebne, wysokie, a nawet entuzjastyczne oceny, a pewien miłośnik kinematografii z miasta Grójca nadał tytuł „Ostatni dzwonek” autorskiemu projektowi edukacyjnemu. Ściągnął przy tym do stołecznego kina „Atlantic” ponad setkę młodocianych, mających najwyraźniej ochotę na dyskusję z reż. Magdaleną Łazarkiewicz, zapowiedzianą w zaproszeniu.

Musieli się obejść smakiem. Mnie chętnie odpowiedział na kilka pytań prof. Włodzimierz Bolecki autor opowiadania i współscenarzysty „Ostatniego dzwonka”, z którym wymieniliśmy się  korespondencją emailową. Profesor napisał, że niesłabnące zainteresowanie historią napisaną w 1987 roku i sfilmowaną dwa lata później sprawia mu satysfakcję, choć nie jest zaskoczeniem. - Ta opowieść jest uniwersalna, co inteligentni widzowie natychmiast odkrywają, niezależnie od różnych realiów swojego doświadczenia. Pytany zaś, czy gdyby stworzył nową wersje „Ostatniego dzwonka” – wykorzystałby w niej piosenkę Jacka Kaczmarskiego „Nasza klasa” i poszedł jej tropem? – odpowiedział:

- Tak, i nie. Tak, bo pytanie Jacka, "co się stało z naszą klasą?", byłoby jednym z najważniejszych motywów nowego scenariusza, a może najważniejszym. Nie, bo Jacek w tej pięknej piosence nostalgicznie odnalazł całą swoja klasę ( "rozdrapałem młodość naszą, lecz za bardzo nie bolało"). A moja opowieść byłaby bardzo gorzka, a może nawet do bólu okrutna.

I oto stało się. Na scenariuszu filmowym duetu: Łazarkiewicz – Bolecki oparto spektakl dyplomowy studentów IV roku Państwowego Policealnego Studium Wokalno –Aktorskiego im. Danuty Baduszkowej w Gdyni. A pierwszą piosenka, była, oczywiście, „Nasza klasa”!

Przedstawienie przygotowane przez duet reżyserski: Mirosław Baka – Anna Maria Urbanowska spełnia też wszystkie inne najdalej idące oczekiwania. Zarówno odnośnie fabuły, jak i realizacji widowiska w warstwie muzycznej i scenograficznej. To, co wyczynia na scenie trzynastka młodych adeptów solo i w scenach zbiorowych przywodzi na myśl najlepsze tradycje młodego teatru i takie spektakle, jak "Szłość samojedna" („Pleonazmus”),  "Clownów" (Andrzej Strzelecki), czy kabaretu („Piwnica pod Baranami”).

– Co będzie dalej – zobaczymy – mówi Pani Aleksandra Borowiak z Biura marketingu/public relations Teatru Muzycznego w Gdyni.

Jeśli więc komuś po drodze – po prostu trzeba zobaczyć. Nie ma co się ociągać. Warto zdążyć na ten trzeci już „Dzwonek”.

W repertuarze  – do końca sezonu.

https://www.youtube.com/watch?v=E1t-kWPwagw. Dostęp 12 II 2017.